Ellen Heijmerikx

BIOGRAFIE

Ellen Heijmerikx (Beverwijk, 1963) groeide op in een streng religieus gezin. Haar ouders bekeerden zich in de jaren vijftig tot de Gemeente van de Noorse Broeders. “Wereldse” invloeden werden uitgebannen, het dagelijks leven stond in het teken van een extreem rechtlijnige Bijbelopvatting.

Na haar twintigste keerde Ellen Heijmerikx het geloof en de gemeente de rug toe.

Omdat het haar stoorde dat er zo weinig bekend is over de Noorse Broeders in Nederland, terwijl ze van nabij heeft ervaren hoe verwoestend de uitwerking van de geloofspraktijk kan zijn, besloot ze haar ervaringen op papier te zetten.

Ze volgde verschillende workshops ‘korte verhalen’ bij Script-Plus in Amsterdam en kreeg daar les van gerenommeerde schrijvers als Ton Rozeman, Gerard van Emmerik en Jan van Mersbergen.

In 2008 won Ellen Heijmerikx de eerste Duizend Woorden Prijs voor het beste korte verhaal (een initiatief van VPRO en uitgeverij Nieuw Amsterdam) met een fragment uit haar debuut Blinde Wereld. De jury, bestaande uit A.L. Snijders, Christine Otten, Rascha Peper en Thomas Verbogt schreef ondermeer over De Orka: ‘Het verhaal heeft een dwingende kracht en is geschreven in een glasheldere stijl.’

Zonder de werkelijkheid geweld aan te doen, is Blinde Wereld geen letterlijk verslag van Heijmerikx’ jeugd. Juist door te kiezen voor een vrije, literaire vorm kon ze haar eigen verhaal te vertellen. Het boek won in 2010 de Academica Debutantenprijs en werd tevens genomineerd voor de Opzij Literatuurprijs en Vrouw & Kultuur Debuutprijs.

September 2011 verscheen haar tweede roman Wij dansen niet. Heijmerikx vertelt op beklemmende wijze hoe een gewoon Hollands gezin volledig in de ban raakt van een geloofsgemeenschap. De roman laat de complexiteit van de geloofswereld van volwassenen voor een jong meisje zien, dat voor alles een goede dochter voor haar ouders wil zijn.

Mei 2015 verscheen haar derde roman En Nooit Was Iets Gelogen. Deze keer draait het om de gevolgen van de Spaanse burgeroorlog voor ‘kleine’ mensen. Heijmerikx laat haar verhaal vertellen door de bejaarde Juanita, kort na de dood van haar man. Op onnadrukkelijke wijze speelt overal op de achtergrond, als een duister decor, de onderdrukking door Franco een rol. Dichter Jos Versteegen schreef een aantal copla’s (gedichten) die als confetti door het verhaal heen gestrooid zijn en sfeerversterkend werken.